Lyumin - Sönməyən səfər

I Hissə – Axtarış

Çox uzaqlarda, göyün ən dərin qatında Lyumin adlı kiçik bir parıltı yaşayırdı. O, nə ulduz idi, nə də tanınmış bir ad. Kiçik idi, zəif idi, amma içində adını qoymadığı bir güc vardı – parıldamaq istəyi.

Gecə-gündüz səmaya baxar, parlayan ulduzlara həsədlə tamaşa edərdi. “Onlar necə də parlaqdır… Mən isə yox kimiyəm,” – deyə düşünərdi. Günlərin birində, göy üzündə ulduzlar tək-tək sönməyə başladı. Səma qaralırdı. Hər şey çəkilir, susurdu.

Lyumin qorxdu. Amma bu qorxu ona qəribə bir cəsarət verdi. İçindəki sönməkdə olan qığılcımı qorumaq üçün yola çıxdı.

Yolun başlanğıcında soyuq küləklərlə qarşılaşdı. Onlar güclü, sərt, susqun idi. Sanki Lyuminin qığılcımını dondurmaq istəyirdilər. Küləklər ona pıçıldayırdı:

“Sənin işığın o qədər zəifdir ki, heç kim fərqinə varmır. Elə buradaca dayan.”

Amma Lyumin gözlərini yumdu, və ilk dəfə içindəki qorxunu yox, iradəsini dinlədi. Kiçik bir parıltı ilə, qaranlığa bir cizgi çəkdi. Küləklər bir anlıq susdu. O an Lyumin anladı – işığın gücü ölçüsündə yox, mənbəyində idi.

Bu, onun ilk qalibiyyəti, ilk addımı idi. Parıltı zəif olsa da, onun özünə məxsus idi.

II Hissə – Qarşıdurma

Lyumin yoluna davam etdi. Bu dəfə qarşısına qalın, ağır buludlar çıxdı. Onlar təkcə fiziki maneə deyildi — daxili şübhələrin simvolu idi. Buludlar Lyumini uddu, ətrafı tamamilə qaranlığa qərq etdi. Heç bir işıq yox idi.

“Bəlkə mən heç zaman parıldaya bilməyəcəm,” – deyə düşündü. “Bəlkə, mən sadəcə bir xəyal idim?”

Tam ümidsizlik anında, yaddaşında bir səhnə canlandı: bir zamanlar, çox uzaqlarda, kiminsə işığı ona yol göstərmişdi. O zamanlar Lyumin kiçik bir zərrəcik idi. Amma o parıltı onu dəyişmişdi. İndi isə növbə onda idi.

O, yenidən güc topladı, və buludların arasından sıyrılıb keçdi. İçindəki sönmək üzrə olan səsi qoruyaraq, özünə və keçdiyi yola inandı.

Yolunun davamında, o başqa parlaq işıqlarla qarşılaşdı. Onlar bir-birinə oxşayırdı: böyük, gur, ahəngdar. Onlar Lyumini alqışladılar:

“Əgər bizim kimi olsan, heç vaxt sönməzsən.”

Bu bir cazibə idi – təhlükəsizliyin, uyğunlaşmanın cazibəsi. Bir anlıq Lyumin tərəddüd etdi. Amma sonra düşündü: Bəs mənim öz yolum hanı? Öz səsim? Öz fərqim? Onların işığı güclü, amma ruhsuz idi.

Və Lyumin başa düşdü – o özünə bənzəmək üçün doğulmuşdu, başqasına yox.

O geri çəkildi. Tək getdi. Amma ilk dəfə olaraq, özü kimi getdi. Bu, onun ikinci dönüş nöqtəsi, öz fərqliliyinə inam mərhələsi idi.

III Hissə – Parıltının səbəbi

Yol onu boşluğa çıxardı. Nə külək, nə bulud, nə səs – sadəcə sonsuzluq. Sanki göy də, yer də onu unutmuşdu. Bu səssizlik içində Lyuminin daxilindəki səs danışmağa başladı:

“Bu yol sənin üçün deyil.”
“Heç kəs sənin parıltını görməyəcək.”
“Hər şeyə başlamaq üçün kifayət qədər gücün yoxdur.”

Ancaq o an, heç gözləmədiyi bir şey oldu: uzaqda sönmək üzrə olan bir parıltı canlandı. O işıq, Lyuminin ona toxunduğunu hiss etmişdi. O parıltı, Lyuminin fərqli, amma səmimi işığından güc almışdı.

Lyumin anladı:

Parıldamaq – görünmək üçün deyil, toxunmaq üçündür.
Fərqlənmək – tənhalıq yox, təsir deməkdir.

Bir-bir, başqa sönük işıqlar da canlanmağa başladılar. Heç birinin adı yox idi. Amma hamısı, Lyuminin fərqli işığından yol tapdı. Onlar susdular. Amma ruhları danışdı. Onlar heç vaxt tək olmamışdılar.

və sonda

Bu, bir nağıl kimi başlayıb, bir oyanış hekayəsinə çevrildi.
Çünki, hər kəsin içində bir Lyumin var – ad verilməmiş bir səs, sönməyə qoymadığımız qığılcım, bizi başqasından deyil, özümüzdən xilas edən bir işıq.

Bəzən tək gedirik, susuruq, yolumuzu kimsə anlamır. Bəzən elə bilirik ki, heç kimə lazım deyilik. Amma bir gün...
bizim fərqliliyimiz bir başqasının yönünü, ümidini dəyişir.

Əziz oxucu,

Çalış, hər zaman öz yolunla get, başqasına bənzəmə. Fərqli ol, çünki fərqlilik – sadəcə cəsarət yox, həm də həyat deməkdir.